Bir psikanalistin güncesinden...

nöronların bile sıkıldığı anlardan birini daha yaşıyorduk.insanlar artık hayal kurmaya ve yıkmaya başlamıştı.yaratıcılık son nefeslerini veriyordu, ölümü yaklaşmıştı. irene ve sophie hayal kurmayı sallamış ders hakkında konuşuyor izlenşmini vererek üst komşu ray'in dedikosununu yapmaya başlamışlardı.beni de not tutuyor zannediorlardı.karnımdan gelen açlık zillerini bastıabilmek için karnımı bacaklarımla sıkıştırıyor ve surat ifadelemn mutlu şeklini alması için uğraşıyordum fakat beynim verdiğim emirleri dinlemiyor kendi imparatorlunu kurmaya hazıranıyordu.önce hutbe okuttu ve ardından para bastrdı.yapcak bir şey yoktu eve gitmek istiyorduk.çıkış noktasını bulamıyorduk ve annem söze girdi 'çıkış yolunu bulamayandan psikolog mu olur?'