herkes bir sanatçı, peki ya o çocuğun suçu ne?

ölüm...sonrası bilinmeyenlerle dolu korku uyandıran bir metafor. geride kalanlar alışmak zorunda olanlar ve bunun için gerekli olan şey insanın en bilindik özelliği unutması...peki ya o süreç? söylenenleri hayata geçirebilmek kolay olmasa gerek acıyı iliklerinde hissettiğin zaman...geçen zamanın hayata bakışını değiştirdiğini düşünürsek hayatın hiç de güvenli olmadığı düşünebilir ufacık bir çocuk, annesi yanında yokken...kim destek olabilir, kim sevebilir onu annesi kadar! kim avutabilir! kim anne sevgisinin nasıl olduğunu anlatabilir ona annesinden başka!
çevremize ayak uydurabilmen gerekir der Darwin, yoksa yok olursun. zorluklara alışabilmektir uyum sağlamak...ne kadar unutursan o kadar mutlusun! öğrenceğin şeyler bir annenin yanında kendini nasıl güvenli olduğunu hissetmek olmalı iki kere iki dört eder diil...ne zamanki hırsları, gururları, bencillikleri devreye girer insanların o zaman mutsuzluğa doğru iterler kendilerini...yaşamak sanattır! sanatını nasıl anlamlandırmışsan kendince o anlamla sunarsın dünyaya.kendini mutlu etmek biraz da fırçanı nasıl kullanacağına bağlıyken o çocuğun hangi malzemesi eksik...